Kohët e fundit, ministri i jashtëm i RS Maqedonisë, Maqedonia bëri një tjetër koment publik mbi shanset e vendit të tij për të nisur bisedimet e anëtarësimit në BE, sipas ish-ministrit bullgar të mbrojtjes Noev.Bujar Osmani konsiderohet si një nga politikanët e moderuar, pro-evropianë në Shkup, i cili ka një dëshirë të sinqertë që Maqedonia të anëtarësohet në BE dhe që i kupton mirë deficitet e vendit që e pengojnë atë të fillojë këtë proces.
Prandaj është befasues lajtmotivi i komenteve të cituara nga mediat, përkatësisht pakënaqësia me rrjedhën e bisedimeve me BE-në dhe Sofjen, e cila nuk i pranoi kushtet e Shkupit. Sipas Osmanit, nëse vazhdon kështu, Shkupi do të humbiste interesin dhe “topi ishte në fushën e Bullgarisë dhe BE-së”. Për më tepër, sipas tij, “ndoshta ky është shansi i vetëm dhe i fundit për të shpëtuar marrëdhëniet tona me Bullgarinë” dhe madje jep diçka si ultimatum – “deri në verë”.
Vëzhguesit e situatës në Republikën e Maqedonisë janë të ndarë në vlerësimet se kujt i dërgon këto mesazhe ministri i Jashtëm maqedonas – ndaj politikanëve dhe opinionit në vendin e tij apo jashtë saj.
Sepse fjalët e tij se: “jemi të detyruar të mos i nënshtrojmë qytetarët në zhgënjime të tilla të pafundme dhe në një moment duhet të vihet një vijë për të thënë: mjaft”, dhe se: “Si Qeveri nuk mund të merremi më vetëm me këtë çështje. do të duhet të fokusohemi brenda, të vazhdojmë me reformat “nga njëra anë tingëllon si justifikim për publikun shumëkombësh të Maqedonisë për vonesën apo mungesën e reformave reale në fusha kritike të jetës politike, ekonomike dhe sociale në vend. . Sepse pikërisht mungesa e reformave për të cilat flet vetë Bujar Osmani janë në themel të tensioneve në shoqërinë maqedonase dhe në marrëdhëniet me BE-në dhe Bullgarinë.
Debatet e brendshme politike të politikanëve nga Republika e Maqedonisë janë punë e tyre. Por kur ata përpiqen të zhvendosin fajin për dështimet e tyre nga një kokë e lënduar në një kokë të shëndoshë, dhe veçanërisht kur përpiqen të futin një faj të tillë në Bullgari, gjërat padyshim nuk shkojnë në drejtimin e duhur.
Çfarë i thotë Shkupi Bullgarisë dhe BE-së për çështjen e eliminimit të diskriminimit që i ka fshirë bullgarët maqedonas me dekada dhe veçanërisht për çështjen themelore të kërkesës së tyre për t’u përfshirë në Kushtetutë, në kushte të barabarta me maqedonasit e tjerë. Shqiptarët, romët, turqit, boshnjakët, serbët dhe vllehët që jetojnë në territorin e Republikës së Maqedonisë së sotme.
Shkupi thotë: “Po, është e vërtetë, është e drejtë, por tani nuk mundet”. Nuk mund, siç e shihni, të mos kishte vota të mjaftueshme në parlamentin e RSM për të mbështetur barazinë kushtetuese të bullgarëve. Pra, ku shkuan ata për BE-në, duke pranuar se për arsye politike nuk mund të përmbushnin këtë kriter kyç të anëtarësimit, siç janë të drejtat e njeriut dhe barazia? Pse zgjidhja e kësaj çështjeje është më e ndërlikuar se ndryshimi i emrit dhe atributeve të tjera të rëndësishme shtetërore që kaluan në parlamentin e Shkupit për pesë muaj e gjysmë me urdhër të Greqisë?
Qeveria aktuale po bën drejtësi ndaj opozitës, problemi ishte Mickovski. Epo, çfarë fajtore ka Bullgaria, ndaj duhet ta kërcënojnë me ultimatume se afatet e lejojnë të heqë dorë nga e drejta për t’u kujdesur për qytetarët e saj në RSM, e cila, meqë ra fjala, është e shkruar shprehimisht në marrëveshjen dypalëshe. . nga viti 2017. Në përgjithësi, a ka të paktën një marrëveshje, të shkruar apo gojore, që kanë kaluar 30 vjet që kur Bullgaria ka njohur shtetësinë e saj, që sot dikush të besojë në premtimet boshe, për një çështje kaq thelbësore? Shtyrja e garancive kushtetuese për barazinë e bullgarëve maqedonas për një të ardhme të pacaktuar, përpjekjet për t’i lidhur ato me miratimin eventual të PCM-së në BE në vitet e ardhshme, nuk është gjë tjetër veçse një marrëveshje themelore për të drejtat e njeriut që nuk është e respektueshme. shoqëria do të pranonte.
Në Shkup shumë kohë më parë është dashur të kuptohet se përderisa është e ndaluar të jesh bullgar në RSM, derisa bullgarët maqedonas të marrin përfundimisht të drejtat e tyre ligjore për pjesëmarrje të barabartë në jetën shtetërore si bullgarët, dhe jo disa të tjerë, atje. nuk do të ketë besim. në marrëdhëniet me Bullgarinë. Prandaj garancitë kushtetuese dhe normative janë një parakusht i detyrueshëm për marrëveshjen e Bullgarisë për fillimin e negociatave.
Gjuha e urrejtjes është një tjetër pengesë për të cilën flet Osmani dhe që pret ta kapërcejë. Dhe ai ka absolutisht të drejtë që kjo nuk mund të ndodhë “përmes një procesi provokimesh”. Ai ka edhe më shumë të drejtë se “shërimi nuk është te simptomat, por te shkaku i gjuhës së urrejtjes”. Por Bujar Osmani vështirë se është i sinqertë me veten kur thotë se arsyeja është “veto”. A duhet kujtuar se kjo gjuhë e urrejtjes kundër Bullgarisë nga RSM ka një traditë dhjetëvjeçare, jo dyvjeçare. Se kjo gjuhë urrejtjeje vjen si një falënderim për Bullgarinë që e para njohu shtetësinë dhe sovranitetin e Republikës së re të Maqedonisë, për mbështetjen e mbijetesës së saj në vitet e embargos dhe krizës së Kosovës, dhe e fundit por jo më pak e rëndësishme.
Ai dha një kontribut vendimtar në ruajtjen e integritetit territorial dhe shtetësisë së bashkuar gjatë luftës së tyre civile të viteve 1999-2000. Bujar Osmani ishte më i ri, por autori i këtyre rreshtave ishte i lidhur drejtpërdrejt me ngjarjet e asaj kohe, si anëtar i qeveria e atëhershme bullgare e Ivan Kostov, së bashku me politikanët përgjegjës maqedonas si Vlado Buçkovski. Si ministër i Punëve të Jashtme, Bujar Osmanit duhet kujtuar se një gjuhë e tillë urrejtjeje ka helmuar marrëdhëniet e tyre me Greqinë dhe ka vonuar integrimin e vendit në botën e qytetëruar me dekada. A duhet kujtuar se një gjuhë e tillë urrejtjeje ka detyruar për shumë vite që emri i vendit të tij të shkruhet poshtë vijës në dokumentet ndërkombëtare. Së fundi, si një nga liderët e komunitetit shqiptar në RSM, a duhet kujtuar se një gjuhë e tillë urrejtjeje çoi në një luftë civile në të cilën shqiptarët luftuan për barazinë e tyre me armë në dorë me çmimin e sakrificës njerëzore nga të dyja palët.
Shpjegimi i gjuhës së urrejtjes në RSM ndaj çdo gjëje bullgare me “veton” e Bullgarisë është një arratisje nga përgjegjësia, frika se më në fund do të fillojë biseda e vërtetë, e sinqertë brenda shoqërisë në RSM nga vjen dhe dëshiron të shkojë ky vend i ri.
Parë nga Sofja, shënimet e fundit në rrëfimin e Bujar Osmanit mund të jenë pararojë e normalizimit dhe qetësimit të afërt të marrëdhënieve mes dy vendeve. Para së gjithash, sepse ato duken të jenë shprehje e maturisë përballë realiteteve që dominojnë PCM-në, në pritje të proceseve të reja shoqërore që do t’i ndryshonin ato. Së dyti, ata do të lehtësojnë tensionet në Sofje, ku politikanët, jo më pak se homologët e tyre të PKM-së, kanë punë të tjera për të bërë – ata kanë mbetur prapa në premtimet e tyre kryesore zgjedhore dhe kanë pësuar një sërë krizash të papritura si rezultat i çmendurisë së Putinit në Ukrainë. .
Është e qartë se elitat politike në Bullgari dhe RS Maqedoni duhet të armatosen me durim strategjik. A do të duhet një vit, dy apo më shumë – do të shohim, jetë dhe shëndet! Gjatë kësaj kohe asgjë nuk e pengon vazhdimin e takimeve të grupeve punuese të krijuara posaçërisht, të cilat, siç kuptuam, janë të frytshme dhe të rregullta, falë linjës ajrore të sapohapur mes Shkupit dhe Sofjes. Le të shpresojmë edhe në sensin e shëndoshë dhe vullnetin e mirë, i cili do të përhapë reciprokisht dhjetëra televizione dhe media të tjera falë marrëveshjeve të ndërsjella mes dy qeverive, në pritje të trenit të parë në linjën Sofje-Shkup, si dhe autostradën, gjithashtu. i njohur si “Korridori 8”. E fundit, por jo më pak e rëndësishme, do të fillojë punën komisioni i përbashkët, i cili do të duhet të përcaktojë arsyet e vërteta pse më shumë se 120.000 bullgarë nga RSM morën zyrtarisht nënshtetësinë bullgare në Bullgari dhe sipas regjistrimit të fundit të RSM u rrit në 3504, shkruan në rubrikën për BGNES nga ish-ministri bullgar i mbrojtjes Bojko Noev.
