Vazhdimi i politikës së vjetër të sanksioneve, së bashku me përpjekjet për të destabilizuar Rusinë brenda, mund t’i bëjë marrëdhëniet e Perëndimit me Moskën plotësisht të pamundura. Sanksionet nuk janë një alternativë ndaj negociatave. Dhe ato mund të çojnë në një konflikt të ashpër dhe të kenë pasoja dramatike për sigurinë e të gjithë kontinentit. Për fat të keq, duket se një rezultat i tillë do të bëhet i mundshëm, shkruan Sputnik.
Sanksionet perëndimore kundër Rusisë
Sanksionet nuk janë një zgjidhje afatgjatë. Zbatimi i tyre duhet të jetë i shkurtër dhe i kufizuar. Në kontekstin e ciklit afatgjatë të përshkruar nga Fernand Brodel, masa të tilla nuk mund të ndryshojnë rrjedhën. Ky është kuptimi i mesazhit të Gerhard Schindler, ish-shefi i shërbimit inteligjent gjerman, i cili u bëri thirrje strukturave shtetërore “t’i japin një dorë Rusisë” dhe theksoi më tej se Berlini duhet të jetë i pari që ta bëjë këtë “si një shembull për të tjerët”.
Ai shtoi: “Në të ardhmen, ne shpresojmë të kemi Rusinë në anën tonë si një partner dhe rusët si miq.”
Sidoqoftë, në të njëjtën kohë, pasoi iniciativa e Heike Massa dhe Jean-Ivo Ledrian për të vendosur sanksione ndaj zyrtarëve dhe institucioneve ruse për “çështjen Navalny”. Paralelisht, një reagim i ngjashëm nga Shtetet e Bashkuara.
Nuk nevojiten prova ose arsye
Në shikim të parë, duket paradoksalisht se nuk ka asnjë përgjigje domethënëse për çdo çështje të arsyes së shëndoshë në ndërtim. Por, nga ana tjetër, zbatimi i politikës së sanksioneve nuk kërkon prova, por arsye. Kjo është arsyeja për vazhdimin e politikës së vendosur në 2014. Kur skadon “afati” me këtë rast, do të shfaqet një i ri. “Çështja Skripaj” ka shërbyer më parë për të zgjatur sanksionet e vjetra dhe për të futur mekanizma të rinj sanksionesh (BE), si dhe masa të reja drastike (SH.B.A.). “Çështja Navalny” do të kthehet në teza rreth kërcënimit të të drejtave të njeriut, mungesës së demokracisë dhe, së fundi, ilegjitimitetit të zgjedhjeve të ardhshme parlamentare. BE dhe SHBA vazhdojnë si më parë, mendimi i Schindler nuk merret seriozisht.
Nuk ka rëndësi nëse rezultatet e aktiviteteve të deritanishme janë ose të dyshimta ose kundërproduktive. Në fushën ekonomike, megjithëse sanksionet shkaktuan një “rënie” të pakëndshme në sistemin rus, ato nuk e arritën qëllimin.
Një dhimbje koke më e madhe për flukset ekonomike në Rusi solli rënien e çmimeve të energjisë në “minimumin historik” dhe pasojat e pandemisë. Doli përsëri: sa më e madhe ekonomia, aq më e vështirë është të ndikosh në të me masa të tilla!
Me rritjen e pritshme të çmimeve të naftës dhe gazit dhe fundin e pandemisë, kjo tendencë po ndryshon, pavarësisht nga sanksionet. Gjë që është domethënëse në nivelin psikologjik. Politikisht, besimi se presioni ekonomik, me demonstrata të mëtejshme në rrugë, do të provokojë pakënaqësi shoqërore dhe si pasojë ndryshim politik, nuk është provuar në “praktikën jugosllave” të viteve 1990.
Sanksionet forcojnë rezistencën
Historia ka treguar se izolimi politik, i shoqëruar me sanksione, bën pak për të justifikuar mbështetjen e udhëheqjes kundër së cilës drejtohen masat, por në të njëjtën kohë, ata që mbështesin atë udhëheqje bëhen më të fortë dhe më të vendosur në mbrojtjen e bindjeve të tyre. Ata të përgatitur për mbrojtje janë shumë herë më të motivuar nga pjesa e shoqërisë që është e gatshme të mbështesë ndryshimin e krijuar nga jashtë. Ilustrimi më i mirë i politikës aktuale është shembulli i Aleksandër Lukashenkos. Kundër presionit të jashtëm, shfaqet një rezistencë e brendshme e fortë dhe e organizuar. Dhe, si rregull, ndërtimi i vazhdueshëm i shkaqeve të reja nuk ndikon në hezitimin e atyre që përfshihen në organizimin e rezistencës së brendshme. Ana e sulmit është e homogjenizuar.
Sanksionet shkatërrojnë besimin, i vendosin palët në një regjim mosbesimi të ndërsjellë dhe armiku i jashtëm bëhet një problem më i madh se çdo telashe e brendshme.
Por me përpjekjet për të destabilizuar Rusinë brenda, kjo mund t’i bëjë marrëdhëniet BE-SH.B.A. me Moskën plotësisht të pamundura. Jam shumë më keq sesa sot. Në të njëjtën kohë, as masat kufizuese nuk do të sjellin rezultatin e dëshiruar, as përdorimi (i gabuar) i “çështjes Navalny” nuk do të shkaktojë një grusht shteti. Në fund të fundit, pas zgjedhjeve parlamentare në Rusi, nuk do të ketë më asnjë besim në marrëdhëniet midis dy palëve.
Pasoja e gjithë kësaj është që në një mjedis të tillë negociatat e ndershme nuk mund të zhvillohen as për çështje relativisht të parëndësishme. Kur mbizotëron mosbesimi, në një marrëdhënie gjithçka bëhet një çështje me rëndësi të madhe, çdo mosmarrëveshje kuptohet si një fitore diplomatike ose një koncesion politik, dhe arritja e kompromiseve të nevojshme është një detyrë e vështirë. Sanksionet nuk janë një alternativë ndaj negociatave. Dhe ato mund të çojnë në një konflikt të ashpër dhe të kenë pasoja dramatike për sigurinë e të gjithë kontinentit.
Fatkeqësisht, një rezultat i tillë duket i mundshëm.
