Shkruan: Naser SELMANI
Kryeministri Hristijan Mickoski u takua dje me liderin e opozitës maqedonase, Venko Filipçe, ku të dy u pajtuan të bashkëpunojnë në zbatimin e reformave dhe përmirësimin e situatës në sektorë strategjikë si shëndetësia dhe energjetika. Takimi u iniciua nga lideri i LSDM-së, Filipçe, me arsyetimin se “institucionet duhet të çlirohen nga kthetrat e politikës.”
Në demokracitë funksionale, dialogu ndërmjet pozitës dhe opozitës është praktikë standarde dhe thelbësore për stabilitetin institucional. Megjithatë, Maqedonia e Veriut është kritikuar vazhdimisht nga Bashkimi Evropian për mungesën e këtij dialogu, sidomos kur bëhet fjalë për çështje me interes të përgjithshëm kombëtar. Nga ky këndvështrim, takimi Mickoski–Filipçe është për t’u përshëndetur.
Por ajo që mungoi në këtë takim ishin konkretisht temat e trajtuara dhe mesazhet që duhej të transmetoheshin. Pas tragjedisë së rëndë në Koçan, ku humbën jetën 60 qytetarë, opinioni priste një deklaratë të përbashkët nga liderët politikë – një mesazh i qartë që kërkon hetim të plotë, të pavarur dhe transparent. Një sinjal se fajtorët do të dalin para drejtësisë dhe qytetarët do të marrin garanci se tragjedi të tilla nuk do të përsëriten.
Në një vend ku kujtesa kolektive është ende e rënduar nga tragjedi të pazbardhura – si ajo e spitalit modular në Tetovë – dërgimi i këtij mesazhi nuk do të përbënte hakmarrje, por përgjegjësi shtetërore dhe respekt për viktimat. Fatkeqësisht, ai mungoi.
Pse ky mesazh nuk u dërgua nga dy figurat më të rëndësishme politike të vendit?
Përgjigjja është e thjeshtë: Venko Filipçe nuk është në pozicion të kërkojë përgjegjësi institucionale, sepse ai vetë është simbol i mos-përgjegjësisë politike. Në kohën e tragjedisë së Tetovës, ku 14 persona humbën jetën në spitalin modular, Filipçe ishte Ministër i Shëndetësisë. Asokohe, ai nuk dha dorëheqje dhe as nuk u thirr nga organet e drejtësisë për të dhënë llogari. Deri më sot, publiku nuk ka marrë përgjigje për rrethanat e atij rasti: Kush i nënshkroi kontratat? Cilat kompani ndërtuan spitalet? Me çfarë materiali? Kush përfitoi?
Në një shtet ku sundon ligji, Filipçe do të duhej të ishte përballur me drejtësinë, jo të merrte rolin e liderit të opozitës që predikon “çlirimin e institucioneve nga politika”. Ky është jo vetëm paradoks, por edhe tallje me opinionin publik.
Një tjetër mungesë serioze në takimin Mickoski–Filipçe ishte përkushtimi ndaj integrimit evropian – një prej prioriteteve strategjike të vendit. Heshtja rreth kësaj teme tregon se për liderët aktualë maqedonas, anëtarësimi në BE nuk është më prioritet. Në këtë kontekst, lind pyetja: Cfarë qëndrimi duhet të mbajnë partitë shqiptare karshi këtij neglizhimi?
Shqetësimi i fundit që ngrihet për takimim Mickovski-Filipçe është mungesa e liderëve politik shqiptar. Pyetja është legjitime, por e kontestueshme është kush e shtron pyetjen, BDI. Si duket Ali Ahmetit vonë i ka dalë gjumi.
Pas 22 vitesh në pushtet, BDI nuk ka tradhtuar vetëm interesin shqiptar, por mbi të gjitha – veten. Ai ka braktisur parimet që dikur i artikulonte si vlera – Bashkim, Demokraci dhe Integrim – dhe sot është një nga përgjegjëset kryesore për përçarjen politike të shqiptarëve, kapjen e shtetit dhe stagnimin në procesin e integrimit evropian.
Rezultati është i qartë: shqiptarët të përçarë si kurrë më parë, institucionet më të politizuara, dhe perspektiva evropiane e pasigurtë.
