Tashmë, që prej tre vjetësh, lufta në Ukrainë e nisur nga gjithë perëndimi, i
udhëhequr në këtë aventurë nga SHBA me një vendosmëri të nxitur nga
mendjemadhësia, për të provuar se këta mund të arrinin atë që asnjë
perandori deri më sot në këto 5 shekujt e fundit të njerëzimit nuk kishte
arritur ta realizonte.
Me një imagjinatë të gabuar, se Rusia ndodhej tashmë në pikën e saj më të
ulët, e dobët, e cënueshme dhe, më në fund, e gatshme për t’u shfrytëzuar,
Perëndimi ndërrmori një luftë ndaj armikut të saj të kahershëm –Rusisë –
me mendimin se kështu do të mund të konsolidonte hegjemoninë e saj të
përjetshme globale.
Me bindjen se diferencat e pushtetit, ato kulturore dhe ato ekonomike, të
bazuara mbi pseudo vlera, me anë të të cilave në këto tre dekadad e fundit,
në emër të të ashtuquahturës “Demokraci Perendimore”, duke bërë
deindustrializimin dhe demilitarizimin e shteteve vasale europiane, dhe
atyre si puna jonë, duke qenë me kohë me identitet të humbur e të çjerrë,
duke përqëndruar fitimin vetëm në një grusht njerëzish rreth pushtetit
“demokratik”, duke shkatërruar klasën e mesme dhe duke krijuar lëvizje të
mëdha demografike, të cilat sollën dhe po sjellin shpopullim masiv të
vendeve vasale të Perandorisë Amerikane, – me mendimin se duke
inauguruar një neo-feudalizëm të ri do të mund të siguronte fitoren ndaj
Rusisë – po rezulton të jetë një nga gabimet më të mëdha gjeopolitike të
Perëndimit në historinë moderne të njerëzimit.
Kjo luftë moderne në Ukrainë, e cila është pothuajse në fund të vitit të saj
të tretë, po tregon se vendet e deindustrializuara nuk kanë asnjë mundësi
që të arrijnë të bëjnë një luftë moderne.
Në këto tre vite luftë ndaj Rusisë në Ukrainë, të gjitha sistemet e artilerisë,
qofshin ato vetëlëvizëse ose të me tërheqje, të gjitha llojet e mjeteve të
blinduara dhe të tankeve, të gjitha municionet precize në dispozicion si:
Javelins, NLAËs, Excalibur, GMLRS dhe GLSDB për HIMARS, JDAMs,
SËitchblade, HARMS; të gjitha sistemet e mbrojtjes kundërajrore si : IRIS-
T, NASAMS, Patriot etj. Po ashtu, të gjitha sistemet elektronike të luftës
dhe të radarëve, përfshi këtu edhe kapacitetet ISR (Inteligjenca, Vëzhgimi,
Zbulimi), pothuajse gjithçka që është dërguar në Ukrainë, përbën pjesën
më të madhe ose thënë më shkoqur, përbën gjith atë çka NATO dhe SHBA
dhe gjith pjesa tjetër e Perëndimit që nuk janë pjesë e aleancës NATO do
të angazhonin në një luftë direkte me Rusinë.
Dhe, në një moment të caktuar, duke parë që në fushëbetejë pamvarësisht
gjithë ndihmës teknike dhe njerëzore të mundshme që Perëndimi po i jepte
dhe jep Ukrainës, Rusët po përparonin, prandaj u muar vendimi që kësaj
radhe Ukrianës t’i jepej në përdorim raketa goditëse të precizionit të lartë
me rreze të gjatë veprimi, për të goditur objektiva strategjikë në thellësi të
Rusisë, të tipit Storm Shadoë/SCALP, ATACMS.
Ky vendim erdhi sërish si rezultat i përllogaritjes së gabuar të inteligjencës
politike dhe ushtarake të Perëndimit se, sa herë që Ukrainës në këto tre
vite i janë dhënë mjetet ushtarake më moderne e më precize, Rusia ka
reaguar vetëm politikisht nëpërmjet deklaratave, duke krijuar idenë e
gabuar tek dërguesit e këtyre materialeve, se Rusia po heq e po vë vija të
kuqe, pasi nuk ka kapacitete të mjaftueshme ushtarake të kundërpërgjigjet
ushtarakisht këtij përshkallëzimi.
Dhuruesit e këtyre raketave, edhe pse të bindur se këto nuk do të sjellin
asnjë avanatazh për forcat ukrainase në fushën e betejës, edhe pse nuk ka
mbetur mënyrë tjetër për të mbështetur luftën në Ukrianë, i dërguan dhe
autorizuan përdorimin e tyre me qëllimin e vetëm: për të përshkallëzuar
luftën ndaj Rusisë në një dimension tjetër.
Që, në rast se Rusia nuk do të reagonte edhe kësaj here, atyre nuk ju
mbetej vetëm se të dërgonin kësaj rradhe forca ushtarake të NATO-s në
Ukrainë.
Por kësaj rradhe Rusia ju përgjigj përshkallëzimit jo me anë të deklaratave
politike, por me anë të një përshkallëzimi ushtarak, duke përdorur për herë
të parë një raketë të re moderne me rreze të ndërmjetme veprimi, të quajtur
Oreshnik (Lajthia), duke bërë kështu atë që Perëndimi në këto tre vjet nuk
kish arritur ta bënte.
Në këto tre vjet, për çdo armë që Perëndimi ka çuar në Ukrainë e ka
cilësuar si një armë që do “ndryshonte lojën”, por të gjitha dështuan
mizërisht.
Ndërsa raketa Oreshnik bëri atë që perëndimi ka qef ta quaj: “Ndryshim
loje”.
Duke qenë raketë hipersonike dhe duke goditur objektivat me një shpejtësi
prej Mach 10 (12 mijë km/h), edhe penetruesit e vegjël, pa eksplozivë,
mund të prodhojnë efekte shumë të fuqishme, të ngjashme me
shpërthimet. Koncepti kinetik i raketës Oreshnik nuk është ide e re.
Produkti i masës dhe shpejtësisë (A = Ek = 05.m .V 2 ), përcakton sasinë e
energjisë shkatërruese që këto mund të japin.
Por ajo çka e bën këtë armë një “Ndryshim loje” është fakti se asnjë vend i
Perëndimit, jo vetëm që nuk posedon një armë të tillë, por nuk ka asnjë
kapacitet ushtarak për t’u mbrojtur nga kjo lloj arme ,e cila e ka rrezen
goditëse deri në 5.000km.
Duke qënë se në Ukrainë nuk u ka mbetur të bëjnë gjë tjetër, vetëm se ta
zgjasin luftën deri në ukriansin e fundit, por pa sjellë asnjë ndryshim në
mbarëvajtjen e luftës, atëherë Perëndimi mendoi që të bëjë një lëvizje tjetër
në shahun gjeopolitik botëror, sërish për të dobësuar pozitat jo vetëm
politike por edhe ato ushtarake të Rusisë, por edhe të aleatëve të saj, Iranit
dhe Kinës.
Dhe lëvizja e rradhës u bë në Siri. Me datë 27 Nëndor, “rastësisht” dy ditë
pas vizitës së Sekretarit të Përgjithëshëm të NATO-s në Turqi, grupet
terroriste në Siri, HTS- Hayat Tahrir Al-Sham, SNA- Syrian National Army,
dhe disa grupe të tjera të vovla terroriste, të armatosura, mbështetura dhe
trajnuara nga Turqia, SHBA si dhe nga Izraeli dhe Franca, të cilat
konsiderohen nga Perëndimi si grupe rebele që përbëjnë opozitën kundër
qeverisë së Asadit në Siri, nisën një ofensivë ushtarake ndaj ushtrisë së
Sirisë.
Atë që Perëndimi dhe gjithë propaganda e tij po mundohet ta paraqesi si
një Operacion Ushtarak të Rastësishëm dhe të momentit, në të vërtetë
është rezultat i përgatitjeve shumëvjeçare të udhëhequra nga inteligjenca
amerikane dhe ajo turke, për të unifikuar radhët e fraksioneve të ndryshme
ekstremiste në veri të Sirisë.
Ky projekt u zhvillua nën mbikëqyrjen e drejtpërdrejtë të Ushtrisë Turke, e
cila synon të bashkoi grupet militante në Idlib dhe në zonat rurale të Alepos
dhe të përqendronte vendimmarrjen kryesisht në duart e dy palëve
kryesore: të ashtuquajturën Ushtria Kombëtare Siriane (SNA), e cila është
besnike ndaj Ankarasë, dhe Hay’at Tahrir al-Sham, dega e Al Kaedës në
Siri.
Në këtë përzierje grupesh terroriste përfshihen edhe grupet “xhihadiste” të
Turkestanit dhe Ujgurëve, të cilat përdoren kryesisht si forca sulmuese në
operacione të veçanta ushtarake, duke u shërbyer kryesisht interesave dhe
financuesve të tyre, por edhe SHBA-së dhe Turqisë.
Operacioni ushtarak u nis menjëherë pas kërcënimeve të qarta të
Netanjahu-t në fjalimin e tij këtë javë dhe është i lidhur me luftën rajonale të
Izraelit dhe vendosmërinë e Tel Avivit për të ndërprerë rrugën siriane për
anëtarët e Boshtit të Rezistencës.
Kjo ofensivë është koordinuar me Turqinë, anëtare e NATO-s, nën
drejtimin e autoriteteve të pushtimit turk dhe shërbimeve të saj të
inteligjencës, të cilat prej vitesh menaxhojnë dhe mbështesin grupe të
ndryshme ekstremiste në veri të Sirisë.
Ky Sulm i grupeve terroriste në Siri po realizohet edhe me pjesëmarrjen e
Ukrainës, duke përdorur dronë dhe teknologji të avancuar.
Për herë të parë, mjetet e komunikimit të ushtrisë siriane po i nënshtrohen
operacioneve të fuqishme të bllokimit të sinjaleve, teknika këto që janë të
vështira për t’u siguruar dhe përdorur nga terroristët pa mbështetje
ndërkombëtare nga Perëndimi.
Dhe këtë e konfirmon vetë Ukraina, ku gazeta zyrtare e saj, “The Kiev
Post”, një ditë më parë publikoi një shkrim me titull “Rebelët sirianë të
trajnuar nga Ukraina dhe të sponsorizuar nga Turqia udhëhoqën sulmin
ndaj Alepos”, në të cilin ndër të tjera thuhet: “Sipas raporteve, grupet rebele
me bazë në rajonin e Idlibit – përfshirë thuhet edhe anëtarë të Partisë
Islamike të Turkestanit (TIP) – kishin marrë trajnim operacional nga trupat e
forcave speciale të grupit Khimik të Drejtorisë Kryesore të Inteligjencës së
Ukrainës (HUR). Ekipi i trajnimit u fokusua në taktika të zhvilluara gjatë
luftës në Ukrainë, përfshirë përdorimin e dronëve.”
Me anë të riaktivizimit të grupeve terroriste në Siri, duke u dhënë mundësi
të gjithë aktorëve që të përfitojnë nga kjo gjë, synohet të arrijnë të dobësojë
në rradhë të parë pozitat politike të Rusisë në rajon, si dhe pozitat e saj
ushtarake jo vetëm në rajon por edhe në Ukrainë, me mendimin se Rusia
do të jetë e detyruar të tërheqi një numër forcash nga luftimi në Ukrainë
dhe t’i sjelli ato në Siri në ndihmë të ushtrisë siriane. Gjithashtu, duke
mbështetur terroristët me idenë se këto pasi të marrin dhe konsolidojnë
pozitat në qytetin e Alepos, që është qyteti i dytë më i madh i Sirisë, të
përparojnë drejt qytetit Hama, ku prej aty të kërcënojnë haptazi dy bazat
ushtarake Ruse që ndodhen në qytetet bregdetare të Latakias, dhe të
Tartusit, pasi prej Hamas këto baza mund të goditen me artileri me
larghedhje, pasi nga rrethinat e qytetit të Hama këto baza janë në një
largësi të barabartë prej 60km, dhe kështu të detyrojnë Rusinë që ose të
tërhiqet nga këto baza, ose të sjelli përfocime serioze.
Gjithashtu kjo ofensivë do ju shërbejë edhe për interesa të Izraelit, pasi
nëse arrihet të përmbyset Asadi, Irani nuk do të mund të jetë më prezent
në këtë vend dhe Hezbullahu nuk do të mund të marri as edhe një lloj
ndihme siç e merr tashti.
Dhe, me rrëzimin e Asadit forcohen edhe pozitat e Turqisë në këtë vend,
pasi ajo jo vetëm që do të shtoi territore të tjera të Sirisë nën pushtimin e
saj, por në këtë mënyrë dobëson pozitat e kurdëve në Siri, dhe do i
ripërdori këto grupe teroriste, ashtu si i përdori në ofensivën e vitit 2018
dhe 2019, kundër kurdëve.
Por kryesorja, Turqia synon që gazsjellësi që do të ndërtohet nga Katari në
Siri të devijohet drejt Turqisë, gjë të cilën aktualisht Siria nuk e ka lejuar,
pasi ngul këmbë që ky gazsjellës, së bashku me atë nga Irani, të dalin në
bregdetin e Sirisë dhe jo të Turqisë.
Por ajo që filloi si një sulm i befasishëm mund të ketë krijuar një mundësi
për t’i dhënë fund gjendjes së pezullt në veri të Sirisë në përfundim të luftës
siriane, duke i ofruar Damaskut dhe aleatëve të tij një mënyrë për të
anashkaluar marrëveshjet e paefektshme të de-përshkallëzimit, si ajo e
Astanasë, dhe për t’i dhënë shtetit Sirian një justifikim legjitim, ligjor dhe
moral për të çliruar të gjitha territoret e saj nga organizatat terroriste.
Nëse kjo ndodh, dhe që tashmë me riangazhimin rus, ku Rusia ka
shkarkuar pardje gjeneralin e saj në Siri, i cili ishte një nga gjeneralët që
kish dështuar në vitin 2022 në frontin e luftës në Kahrkiv të Ukrainës, duke
e zëvendësuar atë me gjeneralin e rus i cili ka udhëhequr koalicionin e
forcave në mbështetje të Sirisë në vitin 2015 deri në 2019 në Siri, duke
bërë kështu të mundur mundjen dhe eleminimin e shumë grupeve
terroriste dhe çlirimin e 65% të terrotirot të Sirisë nga ISIS, si dhe vetë
betejën e atëhershme për marrjen e qytetit të Alepos.
Si dhe angazhimin Iranian, si dhe një suprizë edhe të Irakut dhe Ligës
Arabe, të cilat janë deklaruar se mbështesin pushtetin legjitim të Asadit dhe
jo grupet terroriste, ku Iraku për herë të parë ka lejuar grupet e armatosura
shiite në Irak të kalojnë kufirin në drejtim të Sirisë, për t’i ardhur në ndihmë
ushtrisë siriane në një kundërofensivë, do të kemi edhe në Siri një disfatë
strategjike të Perëndimit, ashtu si në Ukrainë.
TIRANË, 2 dhjetor 2024
