Redaktorja e DW, Sabine Kinkartz u habit nga mungesa e masave paraprake pas një vizite në një spital të Berlinit. Qendrat mjekësore në të gjithë Gjermaninë duken të papërgatitura për një shpërthim të virusit Corona.
Të martën, unë çova një mikeshë në spital. Rasti nuk kishte asnjë lidhje me COVID-19, si quhet virusi i ri – të paktën jo fillimisht. Gjërat në dhomën e urgjencës ishin të qeta. Mjekët dhe disa infermierë mbanin maska kirurgjikale. Shoqja ime u kontrollua dhe më pas e shoqërova në dhomën e saj. Kur arritëm atje, zbuluam që shoqja e saj i dhomës kishte rrufë dhe një kollë të rëndë. Gruaja na tha që ndodhej atje që në mëngjes. Ndoshta gazetarët janë njerëz me mosbesim natyral, por unë dola dhe pyeta nëse gruaja ishte testuar për COVID-19. “Pse?” më pyeti, duke më parë me një shprehje të hutuar në fytyrën e saj.
“Epo,” i thashë, “sepse ajo po merr frymë rëndë dhe kollitet gjatë gjithë kohës”.
Personi që pyeta u përgjigj: “Është sezon gripi – ja kështu është”. Dhe pastaj ai u largua.
Pyeta një infermier nëse shoqja ime mund të transferohej në një dhomë tjetër. “Jo”, më tha. “Jemi plot.” Pastaj, në një përpjekje të dukshme për të qetësuar, ai më tha diçka që nuk duhej ta kishte thënë: “Pacientja nuk ka udhëtuar në asnjë rajon ku po përhapet virusi, dhe ajo nuk ka pasur kontakte me dikë që ka virus Corona.”
E lirë të lëvizësh’
Të mërkurën, kur arrita në punë në DW në Berlin, mora një mesazh në celular nga shoqja ime: “Jam në shtrat, me maskë, nuk mund të largohem nga dhoma.” Duket se mjekët më në fund e testuan atë për COVID-19. E pyeta shoqen time ku ishte shoqja e dhomës. “Këtu, me mua,” ishte përgjigja që mora. Ajo tha se stafi në spital i kishte thënë që nuk do të kishin rezultate të testit deri të nesërmen në mëngjes.
Mora në telefon spitalin për të zbuluar se çfarë po ndodhte. Infermierja më çoi te mjeku i rojes, i cili tha se do të më thërriste menjëherë. Mora një tjetër mesazh në celular rreth 15 minuta më vonë nga shoqja ime. Në të thuhej: “Karantina u anulua. Jam e lirë të lëviz pa maskë.
Dy orë më vonë, mora një telefonatë nga mjeku i rojes. Ai më tha që pacientja nuk i plotësonte kriteret që përcaktonin dyshimin për infeksion, siç përcaktohet në udhëzimet e Institutit Robert Koch (RKI). Prandaj, më siguroi se as unë, as shoqja ime dhe as stafi infermieror nuk konsideroheshin të infektuar. Kapaciteti i testimit është i kufizuar në Gjermani, RKI sugjeron të testohen vetëm ata pacientë që tregojnë simptoma të virusit Corona, që kanë pasur kontakte me njerëz të infektuar prej tij ose kanë udhëtuar në rajone me rrezik të lartë. Doktori vazhdoi të më tregojë se rezultatet e testit do të ishin brenda mëngjesit, dhe se në atë pikë do të merrej një vendim nëse ne ishim zyrtarisht ngjitës – në cilën pikë, edhe, nëse do të testoheshim.
Megjithatë, unë u etiketova si potencialisht ngjitëse nga menaxherët e DW. Unë nuk kam asnjë problem me këtë, dhe, në dritën e ngjarjeve në të gjithë botën, mendoj se kjo është qasja e duhur. Në Twitter, mund të gjesh histori të panumërta që i bëjnë jehonë përvojës sime në spital. Një shoqja ime që është infermiere në disa spitale të ndryshme të Berlinit thotë se sheh situata të tilla çdo ditë. Ajo më thotë se, edhe nëse një pacient ka një infeksion të frymëmarrjes, nuk është e mjaftueshme për të garantuar një test për virusin Corona.
Rrugës për në shtëpi nga zyra, unë i telefonova nënës time 82-vjeçare që t’i përsërisja këshillat që i jepja prej ditësh: Rri në shtëpi!
“Unë nuk mendoj se gjendja do të jetë aq e keqe sa thonë ata dhe nuk po qëndroj në shtëpi,” më tha ajo. “Unë i laj duart 10 herë në ditë, nuk përqafoj ose puth askënd dhe ruaj distancë nga të tjerët.”
Provova një qasje më drastike: “Po të duhet të shkosh në spital, ne nuk do të jemi në gjendje t’ju vizitojmë – madje as po të vdisni”.
“Bijë,” më tha ajo, “ju e dini që thjesht do t’i injoroni ata”.
Duke gërmuar në Twitter, hasa në një grua që kërkonte një grup vetë-ndihme për fëmijët e prindërve të moshuar, që refuzojnë të pranojnë kërcënimin e virusit Corona. Mendoj se do të filloj të kërkoj edhe unë, gjithashtu.
